Αυτό το βιβλίο μπορεί να βοηθήσει τον καθένα να αντιληφθεί καλύτερα τις αντιπαραθέσεις των κυπριακών πολιτικών κομμάτων και το ρόλο που διαδραματίζουν τα Ηνωμένα Έθνη στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού Προβλήματος. Ο αναγνώστης θα συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο είναι πλέον να βρεθεί κάποια λύση που να μπορεί να εγκριθεί σε ένα δημοψήφισμα από τους ελληνοκυπρίους. Εν ονόματι της προσπάθειας εξεύρεσης λύσης από την εκάστοτε κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχουν πλέον παραχωρηθεί τόσα πολλά προς την τουρκική και τουρκοκυπριακή πλευρά.
Όπως προειδοποιούν οι ίδιοι οι συγγραφείς το βιβλίο είναι αντικειμενικό μόνο στο βαθμό της καταγραφής των γεγονότων. Η ανάλυση και τα συμπεράσματά τους αποτελούν συνέχεια των προηγούμενων πεποιθήσεών τους «...ότι η φιλοσοφία του Σχεδίου Ανάν περιφρονούσε τη διεθνή νομιμότητα, αδιαφορούσε για τη βιωσιμότητα και λειτουργικότητα του νέου κράτους και δημιουργούσε ένα Σύνταγμα που αποτελούσε νομιμοποίηση της ένοπλης βίας». Το πρόβλημα είναι ότι ανάλογες επιστημονικές θέσεις θα μπορούσαν να εκφραστούν για την πλειονότητα των συμφωνιών που εξαναγκάζονται να υπογράψουν οι ηττημένοι πολεμικών συρράξεων.
Το βιβλίο καταδεικνύει ότι εκείνο που ενδιαφέρει περισσότερο την ομάδα Ντάουνερ (όπως και άλλων ξένων που επιφορτίστηκαν προηγουμένως με την επίλυση του Κυπριακού) είναι η επίτευξη συμφωνίας, ανεξάρτητα του περιεχομένου της. Αποτελεί ευθύνη των πλευρών να προστατέψουν τα δικά τους συμφέροντα.
Οι συγγραφείς προειδοποιούν ότι «Η Τουρκία έχει ήδη επεξεργαστεί ένα σχέδιο «Β». Υποστηρίζει ότι αυτή η διαδικασία είναι η τελευταία ευκαιρία για το κυπριακό. Αν δεν υπάρξει λύση, τότε θα πρέπει να προωθηθεί η πολιτική, η οικονομική και πολιτισμική αναβάθμιση του ψευδοκράτους, με ορίζοντα την αναγνώριση δύο κρατών στο νησί. Αυτό το σχέδιο έχει κοινοποιηθεί σε όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη μέσω επίσημου εγγράφου τον Ιανουάριο του 2010». Με άλλα λόγια η Τουρκία έχει σχεδιάσει πως θα προστατέψει και θα προωθήσει τα συμφέροντά της είτε σε περίπτωση συμφωνίας είτε όχι.
Το ερώτημα που γεννάται είναι ποιο είναι το εναλλακτικό σχέδιο της Κυπριακής Δημοκρατίας όταν θα έχει πλέον διαπιστωθεί από όλους ότι οι ελεύθερες διαπραγματεύσεις δεν οδηγούν στην επίτευξη αποδεκτής συμφωνίας; Κατά τη γνώμη μου, ο μέσος Κύπριος θα παραμείνει εύπιστος σε κάθε νέο πεφωτισμένο από τους «απορριπτικούς» ηγέτες του που θα διακηρύσσει ότι διαθέτει τη σοφία, τη δύναμη, τον πατριωτισμό ή τις σχέσεις για να βελτιώσει κάποιο προηγούμενο σχέδιο λύσης. Αυτό όμως δεν αποτελεί εναλλακτικό σχεδιασμό. Από την άλλη πλευρά, ίσως η μέχρι σήμερα διαλλακτικότητα των Κυπριακών Κυβερνήσεων ενόψει της απουσίας εναλλακτικού σχεδίου, να έχει βοηθήσει ώστε η Τουρκία και οι σύμμαχοί της να μην ακολουθήσουν χειρότερες τακτικές εκφοβισμού για να εξαναγκαστούν οι Κύπριοι να αποδεχτούν μια συμφωνημένη λύση.
Άσχετα με το κατά πόσο κάποιος συμφωνεί με την ανάλυση ή τα συμπεράσματα των συγγραφέων το βιβλίο αυτό αδιαμφισβήτητα πετυχαίνει τον πρώτιστο στόχο του: "...συνδράμει στην πληρέστερη δυνατή ενημέρωση του πολίτη ως προς το τι συζητείται πίσω από τις κλειστές πόρτες των διαπραγματεύσεων για το μέλλον του".
No comments:
Post a Comment